RSS Feed (xml)
တစ္ခ်ိန္ကအရိပ္တစ္ခု
Saturday, May 31, 2008 by KO WAI
ၾကာေတာ့လည္းၾကာခဲ့ပါဘီ.......ဒါေပမယ့္ဦးေႏွာက္ဆိုတာကလည္း ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး momory stick တစ္ခုလို လိုတာေတြဖယ္ မလိုတာေတြ ျဖဳတ္လုပ္လို႔မရေလေတာ့ သတိမရခ်င္ပါဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း အလိုလိုေပၚလာ တက္တာ မ်ိဳးဘဲေလ....
သူမကေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို သတိရခ်င္မွရေတာ့မွာေပါ့ သတိရေတာ့မည္ လည္းမထင္ပါ အရင္တစ္ခ်ိန္ထဲက အမွတ္တရ မရွိခဲ့တာမ်ိဳးလည္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
သူမကိုစေတြ႕ခဲ့တဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုဟာ တျခားေသာညေနခင္းေတြနဲ႔ ဘာမွပိုလို႔ထူးျခားေသာညေနခင္း တစ္ခု ေတာ့မဟုတ္တာေသခ်ာပါသည္။ သူမေၾကာင့္ေတာ့ ညေနခင္းအေၾကာင္းကို မေျပာခ်င္ဘူးဆိုပါေတာ့.... သို႔ေသာ္ ထိုညေနခင္းေလး သည္က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့တာ အေသအခ်ာပင္ ... ညေနခင္းတစ္ခုဆိုတာထက္ ထိုညေနခင္းရဲ႔ျပယုဒ္တို႔ကို ပိုလို႔ အမွတ္ရ ေနျခင္းဘဲဆိုပါေတာ့...
ထိုညေနက သူမကို ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးအေရွ႔တြင္ စတင္ဆံုေတြ႕ခဲ့ဖူးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ အတိက် ဆိုပါမူ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းတစ္ခုဆိုပါေတာ့... ပထမဆံုး သတိထားမိလိုက္တာက ေတာ့ သူမရဲ႔ မ်က္၀န္းေတြပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ေမာ္နီတာေပၚတြင္ ျဖတ္ေျပးသြားေသာ သူမ၏ မ်က္၀န္း အရိပ္တြင္စိုးထိတ္မႈေတြ ေတြ႔ေနရသည္။ သူႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုမွ အန္က်လာေသာ ေမးခြန္းကလဲ မွန္းဆမႈကို ပိုမိုတိက်ေစရန္ သက္ေသခံလိုက္သည့္အလားပင္ ....'' က်မက ကြန္ပ်ဴတာ မသံုးျဖစ္တာၾကာဘီ အခုခ်ိန္မွေလ့လာ လွ်င္အဆင္ ေျပပါ့မလား'' ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေလး ေလ
ေမးခြန္းထက္သူမဆီ က ခ်ိဳမိန္သာယာေသာ အသံသည္ က်ေနာ့္ရဲ႔ အၾကားအာရံုကိုပိုမိုရစ္မူးေစတာမ်ိဳးလည္းျဖစ္ ႏိုင္ပါသည္။ ဒီေန႔အထိ က်ေနာ္ၾကားဖူးသမွ် အသံတို႔တြင္ ထုိအသံသည္ အခ်ိဳမိန္ဆံုးပင္....
ပံုစံေလးကိုလည္းၾကည့္အံုးေလ ခာတ္ဆန္းသလားဆိုေတာ့လည္း သနပ္ခါးေလးက ပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႔ ေခာတ္ေနာက္ က်န္ခဲ့လားဆိုေတာ့လည္း ဂ်င္းေဘာင္ဘီ အရွည္ေတြကို သူမရဲ႔က်စ္လစ္တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္ ညီစြာ ၀တ္ဆင္တက္ျပန္ေရာ ဒါက်ေနာ္သူ႔ကိုပထမဆံုးေတြ႕ခဲ့တဲ့ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔မႈေတြေလ....
ေအာ္ အခုေတာ့လည္း သူမႏွင့္မေတြ႔ျဖစ္တာ ၁ ႏွစ္ႏွင့္ ၂ လျပည့္ဖို႔ရက္ပိုင္းသာလိုေတာ့ပါလား.....
၁ ႏွစ္ေက်ာ္ဟူေသာအခ်ိန္သည္ လူတစ္ေယာက္ကို မ်ားစြာေျပာင္းလဲသြားေစႏိုင္သည္ဘဲေလ.... ေရာမ ကိုေရာက္ ရင္ေရာမလိုက်င့္ရတယ္ဆိုေသာ သူ႔စကားနဲ႔ အတူ သနခါးနံ႔ ေလးေတြလည္း သူ႔ပါး ျပင္ထက္ခုိကပ္ခြင့္မရတာ ၾကာခဲ့ပါေပါ့...ေအာ္ဒီအခ်ိန္မွာ သူမကို ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးပင္ ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေနလို႔ေကာ ဘာ ထူးေတာ့မွာလဲ....
က်ေနာ္ေတြခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔ရဲ႔မ်က္၀န္းေတြလည္း အေရာင္ေျပာင္းသြားႏိုင္ပါသည္... သို႔ေသာ္ မ်က္၀န္းေဟာင္းေတြကို စြဲစြဲထင္ထင ္ရွိေနေသာ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေက်းဇူး တင္ပါသည္။ သူမကေတာ့ ဒီအေၾကာင္း
ေတြသိမည္မထင္ သိလွ်င္ လည္း သတိရေတာ့မည္မထင္....
သို႔ေသာ္သူသည္သူျဖစ္ျပီး က်ေနာ္သည္ က်ေနာ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမသတိမရ ေသာ္လည္း က်ေနာ္ သတိရေနသည္ သူမေတြး ေသာ္လည္းက်ေနာ္ေတြးေနသည္ကံေကာင္းျခင္းတစ္ခုကေတာ့ အလွဆံုးအသံ နဲ႔ အလွဆံုးအၾကည့္တို႔ကိုက်ေနာ္ျမင္ဖူးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ... သို႔ေသာ္ ထိုအရာ သည္က်ေနာ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရႏိုင္ေသာ အရာမ်ား ျဖစ္လို႔ေန ပါသည္သို႔ေသာ္တိုးတိတ္စြာေမွ်ာ္လင့္ေနမိသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ ေဒၚလာစား မဟုတ္ဘဲ ထိုအရာမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ေသာဇာတ္ေကာင္သည္ ၂၁ ရာစု၏ သြပ္သြပ္ခါ႐ူးသြပ္ေနေသာသူ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္.....
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ က်ေနာ္ျမတ္ႏိုးေသာ အရာမ်ားကို ဘာႏွင့္မွ တန္ဖိုးမျဖတ္ခ်င္ပါ....
ဘာနဲ႔မွ တန္ဖိုးၿဖတ္ စရာမလိုဘူးေလ။ သန္႔သန္႔ေလး ခ်စ္တာ ၿဖဴစင္ပါတယ္ဗ်ာ။
လမ္းသစ္ေဖာက္လို ့လမ္းဆက္ေလွ်ာက္သင့့္ျပီထင္တယ္ေလ....:D